ΛΟΥΙΣ ΘΕΡΝΟΥΔΑ

ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΟΝΟΜΑΣΕΙ....

Αν ο άνθρωπος μπορούσε να ονομάσει εκείνο που αγαπάει,
Αν ο άνθρωπος μπορούσε να σηκώσει την αγάπη του στον ουρανό
Σαν ένα σύννεφο στο φως'
Αν όπως τοίχοι που γκρεμίζονται,
Για να χαιρετήσει την αλήθεια ορθή στη μέση,
Μπορούσε να γκρεμίσει το σώμα του, αφήνοντας μόνο την αλήθεια της αγάπης του,
Την αλήθεια του εαυτού του,
Που δεν την λένε δόξα, φιλοδοξία ή τύχη,
Αλλά επιθυμία ή έρωτα,
Εγώ θα ήμουν αυτός που φανταζόταν'
Αυτός που με τη γλώσσα του,τα μάτια και τα χέρια του προκηρύσσει στους ανθρώπους την άγνωστη αλήθεια,την αλήθεια του πραγματικού έρωτα του.
Δε γνωρίζω άλλη ελευθερία από κείνη του να είμαι φυλακισμένος κάποιου
Που δεν μπορώ να ακούσω τ'ονομά του χωρίς να ριγήσω'
Κάποιου που με κάνει να ξεχνάω αυτή την άθλια ύπαρξη,
Που γι'αυτόν η μέρα και η νύχτα είναι για μένα αυτό που εκείνος θέλει,
Και το σώμα και το πνεύμα μου πλένε στο σώμα και στο πνεύμα του
Σαν ξύλα χαμένα που η θάλασσα βουλιάζει ή ταξιδεύει
Ελεύθερα, με την ελευθερία του έρωτα,
Τη μοναδική ελευθερία που με εξυψώνει
Τη μοναδική ελευθερία που γι'αυτή πεθαίνω.
Εσύ δικαιολογείς την υπαρξή μου:
Αν δε σε γνωρίσω, δεν έχω ζήσει'
Αν πεθάνω χωρίς να σε γνωρίσω,δεν πεθαίνω γιατί δεν σε έζησα...



Στον Θωμά