ΠΙΕΣ
Είσαι άγγελος;
Έχω ακούσει για σένα
Σ’ όλα τα πρωινά φεγγάρια της μοναξιάς μου
Σ’ όλα τα πρωινά
Φεγγάρια της μοναξιάς μου έμαθα
Πως ειν’ αμάρτημα βαρύ το δέρμα σου ν’ αγγίξω
Απόψε πάλι τραγουδάς, Μαρία της γραφής μου
Σειρήνες της διαδρομής
Λωτοί της πλεύσης οι στροφές σου
Μου στέλνουν βέλος την προσέγγιση στ’ αυτιά
Ιθάκη της θωπείας
Μα εγώ έμπειρος βουτώ στη σκανταλιά
Βολβών λευκού χαρτιού, αθώων καλυπτρίδων
Εσένα
Που προστάζεις υγρού ματιού εγκυμοσύνες
Έμπειρος απόψε θα ντύσω
Σκαρφάλωσε απόκρημνη στης γλώσσας μου την άκρη
Κόψε μια φούχτα κύτταρα και πλέξε
Πλέξε αγκάθια μου τις σιωπές
Στου στήθους σου τους ήλιους
Γείρε νανουρίζοντας των ώμων μου τους κεραυνούς
Σκέπασε με θάλασσες το φως τους και γδάρε
Γδάρε το συμπαγές της μέσης μου
Καπέλο στο πλευρό σου
Κάλεσε τη θλίψη των δαχτύλων μου στη γλώσσα σου
Σπάθισε το χιόνι της με εκπνοής αλάτι και λούσε
Λούσε σου τα μαλλιά
Μ’ όλων των χρόνων τη διάπαυση
Κρυώνεις;
Τυλίξου τον ιδρώτα του μετώπου μου
Καυτό μου πέπλο παρειάς αντί δακρύων
Φύτεψε σ’ αμμοβροχές
Παρθένα τη γέννησή μου
Κι άνοιξε τα πόδια σου
Άνοιξε τα πόδια σου στις λέξεις μου και
Πιες
Ποτό το σπέρμα της ψυχής μου
Έχω ακούσει για σένα
Σ’ όλα τα πρωινά φεγγάρια της μοναξιάς μου
Σ’ όλα τα πρωινά
Φεγγάρια της μοναξιάς μου έμαθα
Πως ειν’ αμάρτημα βαρύ το δέρμα σου ν’ αγγίξω
Απόψε πάλι τραγουδάς, Μαρία της γραφής μου
Σειρήνες της διαδρομής
Λωτοί της πλεύσης οι στροφές σου
Μου στέλνουν βέλος την προσέγγιση στ’ αυτιά
Ιθάκη της θωπείας
Μα εγώ έμπειρος βουτώ στη σκανταλιά
Βολβών λευκού χαρτιού, αθώων καλυπτρίδων
Εσένα
Που προστάζεις υγρού ματιού εγκυμοσύνες
Έμπειρος απόψε θα ντύσω
Σκαρφάλωσε απόκρημνη στης γλώσσας μου την άκρη
Κόψε μια φούχτα κύτταρα και πλέξε
Πλέξε αγκάθια μου τις σιωπές
Στου στήθους σου τους ήλιους
Γείρε νανουρίζοντας των ώμων μου τους κεραυνούς
Σκέπασε με θάλασσες το φως τους και γδάρε
Γδάρε το συμπαγές της μέσης μου
Καπέλο στο πλευρό σου
Κάλεσε τη θλίψη των δαχτύλων μου στη γλώσσα σου
Σπάθισε το χιόνι της με εκπνοής αλάτι και λούσε
Λούσε σου τα μαλλιά
Μ’ όλων των χρόνων τη διάπαυση
Κρυώνεις;
Τυλίξου τον ιδρώτα του μετώπου μου
Καυτό μου πέπλο παρειάς αντί δακρύων
Φύτεψε σ’ αμμοβροχές
Παρθένα τη γέννησή μου
Κι άνοιξε τα πόδια σου
Άνοιξε τα πόδια σου στις λέξεις μου και
Πιες
Ποτό το σπέρμα της ψυχής μου
Σχόλια
Την απάντηση ,βεβαίως, είναι αρμόδιοι να τη δώσουν οι ίδιοι οι ποιητές με τη γραφή τους.
Εδώ , λοιπόν,έχουμε ένα έξοχο παράδειγμα εύρωστης ποιητικής γραφής τόσο που σχεδόν κάθε στίχος είναι ποίημα από μόνος του πόσο μάλλον η σύνθεσή τους .Ειλικρινής ευαισθησία, μοναδική εικονοποιία("συ που προστάζεις υγρού ματιού εγκυμοσύνες"),γλώσσα της ψυχής και στέρεη αρχιτεκτονική είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του ποιήματος που το καθιστούν επιτυχημένο και εντάσσουν τον Δημήτριο Μουζάκη στη χορεία των αληθινών ερωτικών ποιητών.Εύσημα, εύσημα , εύσημα...