Ο Γιάννης και ο Γιάννης
Σήμερα θα παρουσιάσουμε ένα εικονοποιήμα του Γιάννη Τόλια καθώς και ποίηση που μας έχει στείλει ο φίλος Γιάννης Βούλτος. Τις επόμενες εβδομάδες θα συνεχίσουμε με την ποίηση που μας έστειλαν άλλοι φίλοι.
Ας αρχίσουμε με αυτό το όμορφο εικονοποίημα:
Συνεχίζουμε με την παρουσίαση του Γιάννη Βούλτου.
Ο Γιάννης Βούλτος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1969. Σπούδασε Αρχαιολογία στην ίδια πόλη και ειδικεύτηκε στη Βυζαντινή Τέχνη. Σήμερα εργάζεται ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση.
Βιβλία του:
«Μυστράς, Η αρχιτεκτονική των υστεροβυζαντινών ναών του», εκδόσεις Ιδιομορφή, Σπάρτη 2005.
«Παραθήκη», (Ποιήματα 1990-2007), Πάτρα 2007.
Δρόμοι
Μονότονος ορυμαγδός
Δικαίων κι αδίκων
Παράταιρες εικόνες
Σε φόντο αόρατο
Ακούραστος εκίνησε
Για δρόμους δύσβατους
Στη δίνη του ονείρου του
Πέτρες αδέσποτες τον χτύπησαν
Όμως το αίμα του δεν κύλησε
Συναγωγή ανθρώπων λάγνων
Τον προσκάλεσε
Συνάντησε στο είδος τους
Τις διχοτόμους της συνείδησης
Ανάξιες πράξεις
Παραμορφώσαμε τα πλάσματα του ονείρου μας
Γυρεύοντας μια νόθη αγαλλίαση
Η πάλη τώρα έχει τελειώσει
Περιοδείες σε ενοχές
Ανάξιες πράξεις
Σε εκλάμψεις
Νηνεμία
Τα χείλη μας
Σταμάτησαν να παίζουν
Η ψυχή αγνώριστη
Ελπίδας έργο εγκόσμιο
Θα εισπράξει
Διαφυγή
Αρμάτωσα με λογικό τ’ αδύναμα
Πελέκησα με όνειδος τα πάθη
Κι όμως δεν μπόρεσα να πορευτώ
Είδα με μάτια άδεια το εύμορφο
Επότισα το νου με λησμονιά
Και γεύτηκα τον πόθο
Κάποιας αγνώριστης ψυχής
Από τη συλλογή «Η ΚΑΤΑΚΡΗΜΝΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΩΝ» (1993)
Πόρτο Κάγιο
Πάνω στα βράχια
Τα στεγνά από θλίψεις
Προσδοκία αντάμωσης
Στο μικρό λιμάνι
Ν’ αδράξω μια νύχτα
Υγρού καλοκαιριού
Εντύπωση αναπάντεχη
Μοιραία αυταπάτη
Σιωπές
Απειράριθμες σιωπές
Στον αέρα
Μόνη φωνή
Το άσμα του τέττιγος
Πριν να σιωπήσει και το σούρουπο
Παραδομένος σε ρεμβασμούς αιώνων
Προσηλώνεις το βλέμμα σου
Στις ανοιχτές πληγές των διαβατών
Είναι ακόμα Αύγουστος
Θαλάσσια σιωπή
Μόνο οι τριγμοί από τις βάρκες
Κι ένα ήσυχο φως
Από το μέρος της Γαλήνης
Υγρό το σούρουπο
Περνά την υγρασία του
Κατάσαρκα στο νου σου
Είναι πια Οκτώβρης
Επίγραμμα
Εγώ ο Θεός
Καθισμένος στο σκαμνί
Εγώ ο άνθρωπος
Καθισμένος στο θρόνο μου
Από τη συλλογή «ΠΑΡΑΛΛΑΞΙΣ» (2004)
Σχόλια
Για τα ποιήματα του Γ. Βούλτου θα έλεγα πως το Επίγραμμα μου άρεσε μάλλον περισσότερο με το λιτό του λόγο και το διφορούμενό του νόημα, θίγοντας θέμα πάντοτε επίκαιρο.
που θα αποφασίσει ποιες καταθέσεις συναισθήματος θα περάσουν στην αθανασία
και ποιες θα ριφθούν στα τάρταρα της λήθης
Το να καταστήσεις ένα δημιουργό αόρατο είναι πολύ εύκολο
Τον τιμωρείς με απαξίωση
Αν όμως το –Αισθησιοδικείο- του μέλλοντος αποφανθεί ότι πρόκειται περί ποιητικής πλάνης;
Ο ανθολόγος δε θα νιώσει κυνηγημένος από τις Ερινύες;
Γι αυτό έγραψα ότι ο χρόνος είναι αδέκαστος κριτής
Κι όπως γνωρίζετε στο Μικτό Ορκωτό της αίσθησης, οι ένορκοι αναγνώστες αποτελούν την πλειοψηφία
Υποθετικά λέω, αν αύριο θεσπίζονταν ένας νόμος κατά τον οποίον το κράτος με δικά του έξοδα θα αναλάμβανε την έκδοση βιβλίων, όλων ανεξαιρέτως όσων γράφουν ποίηση
και αυστηρά απαγορεύονταν δια παντός η αναγραφή
του ονόματος του δημιουργού,
να υπήρχε δηλαδή - ανώνυμη ποίηση-
Τότε να δείτε εκπλήξεις
Μπορεί κάποιος να ισχυρισθεί ότι έτσι καταργείται η αναγκαιότητα της επικοινωνίας ποιητή και αναγνώστη
Δεν πειράζει ας μείνει μυστική αυτή η χαρά
Η ανθολόγηση είναι μια επώδυνη διαδικασία
Αν είναι πολύ πιο επώδυνη για τον ανθολόγο από ότι για τους ανθολογούμενους και μη, τότε μόνο θα είναι μια καλή ανθολογία.