Μαρία Κούλη

Αίφνης εξωκείλαμε...

φταις, το ξέρεις
χρόνια μπάζαμε νερά αμφιβολίας
ούτε ρωγμή δεν κάλυψες
έστω όπως όπως
μείναμε από καύσιμα πέρσι
στη γιορτή σου
πνιγόσουν είπες
ως τότε πλέαμε καλά
πλώρη μηχανοστάσιο εσύ
εγώ πρύμνη και άγκυρες πολλές
τα παιδιά σηματωροί απλελπισίας
κρατούσαμε καλές ισορροπίες
έγερνα πάντα δεξιά
αριστερός εγκέφαλος, όπως λέει κάποιος γνωστός
εσύ διόρθωνες εντροπίες δήθεν ώσπου...
εξωκείλαμε σου λέω
γνώριμη τούτη η ξέρα, δε νομίζεις;
Θέα στον ακάλυπτο
χάθηκε ο κόσμος να ήτανε
μεζονέτα στην Εκάλη;
Μη μου στέλνεις SMS
δεν έχω σήμα, ούτε άλλωστε κι εσύ
κοίταξέ με
εμένα
αληθινά
είμαστε μόνοι
ναυαγοί
το ξέχασες;