Τάκης Βαρβιτσιώτης - Μνημόσυνο για τον Στέφανο Μαλλαρμέ

Πόσο μετάξι στα πέπλα του χρόνου

Σε ξεχωρίζω εβένινη αίθουσα μιας τελετής ,
Εξόριστε κύκνε που καταυγάζεις τη μεγαλοφυΐα .

Τι ωραία που είναι η πένθιμη γη ,
Πόσο βαθύ το εγκαταλελειμμένο διάστημα 
Τώρα που έχεις πεθάνει .

Μνήμη εξαίσια που μέσα μου κοιμάσαι 
Σαν το παιδί στον κόρφο της μητέρας ,
Της τέχνης διάφωτο μυστικό , ανθισμένο τζάμι 
Αστερισμοί της σιωπής 
Η πιο χλωμή μουσική σας ακολουθεί 

Το γαλάζιο  το γαλάζιο το γαλάζιο 
Η ουράνιά σου αγνότητα με τρομάζει
Σα μια λιπόθυμη κόρη ανάμεσά μας περπατει 

Χλιδή των κατόπτρων , σαβανωμένα χαμόγελα ,
Των εκμαγείων συντρίμμια , πανάρχαιοι αμφορείς
Λέξεις λουσμένες σε μιαν άπειρη λευκότητα 
Λάμψεις παρόχθιες που εξαντλείσθε 

Μες στα τεμένη του μέλλοντος
Φάσμα του ροδου σε ανάκτορο χειμερινό ,
Ρόδο απο σάρκα στο μηδέν υπεσχημένο ,
Ετοιμοθάνατα όνειρα μες στον κάλυκα της απουσίας ,
Διάφανοι παγετώνες των πτήσεων που έχουν παγιδευθεί 


Μπροστά μας εκτείνεσθε αδιάπτωτα ,
Όμως ο χρόνος αρνείται να σας ενστερνισθεί .
Ω Νηρηίδες ας προσπεράσουμε τις ακτές του παροδικού ,
Ω Νηρηίδες ας αρχινησουμε αυτό το ταξίδι 
Τώρα που η θύελλα περισυλλέγει την αλουργίδα της 
Και μια ναυς περιώνυμη διηνεκής μας διδάσκει
Του ναυαγίου την αίγλη 
Κι ας ανεβούμε πάνω στην πλώρη ν' αναπετάσουμε 
Αυτό το ιστίο το πλέον εύμολπο
Κι από τα χείλη του αφρού ,
Το πλέον σιωπηλό κι από το άστρο που δύει .

Η θάλασσα έμεινε κιόλας βουβή ,
Η Σκιά ξαναδίπλωσε τις φτερούγες της 
εμπρός στα φώτα του γαλάζιου
Ο ποιητής αναγνώρισε την αιωνιότητα στον εαυτό του  .