ΑΝΡΙ ΜΙΣΩ - Ποιήματα

                         ΑΝΕΜΟΣ 

Ο άνεμος πασχίζει να απομακρύνει τα κύματα 

απ τη θάλασσα . Όμως τα κύματα , ως είναι 

φυσικό , θέλουν τη θάλασσα , κι ο άνεμος θέλει 

να φυσά... όχι δεν θέλει να φυσά , ακόμη κι όταν 

γίνεται μπουρίνι η θύελλα , καθόλου δεν το θέλει . 

Τραβάει στα τυφλά , σαν να τανε τρελός , μανιακός , 

προς έναν τόσο τέλειας γαλήνης και απανεμιάς , 

όπου θα ηρεμήσει , επιτέλους , θα ηρεμήσει .

  Ω, πόσο του είναι αδιάφορα τα κύματα ! Είτε 

στη θάλασσα είναι είτε σε καμπαναριό 

είτε σε ρόδα οδοντωτή είτε στη λάμα μαχαιριού 

λίγο τον μέλει . Τραβά προς έναν τόπο ησυχίας 

και ειρήνης , όπου θα πάψει επιτέλους να 'ναι 

άνεμος . 

  Όμως αυτός ο εφιάλτης του κρατάει χρόνια τώρα . 

                   ΖΩΗ ΜΟΥ 

Φευγεις χωρίς εμένανε ζωή μου .

Κυλάς. 

Κι εγώ δεν έχω κάνει ακόμη ένα βήμα .

Μεταφέρεις αλλού τη μάχη . 

Μ' εγκαταλείπεις έτσι .

Δε σ' ακολούθησα ποτέ . 

Οι προσφορές σου είναι σκοτεινές .

Το ελάχιστο που θέλω , ποτέ δε μου το φέρνεις . 

Φταίει αυτή η έλλειψη που πάντα επιθυμώ .

Τόσο πολλά , σχεδόν τα πάντα...

Φταίει αυτό το ελάχιστο που λείπει και που ποτέ δε φέρνεις .

                 Η ΛΙΜΝΗ

                 

Όσο κι αν πλησιάσουν τη λίμνη , οι άνθρωποι 

δε γίνονται γι αυτό βατράχια η λαβράκια . 

     Χτίζουν τις βίλες τους τριγύρω της , μπαίνουν

 συνέχεια στο νερό γίνονται γυμνιστές ... Αδιάφορο .

 Προδοτικό και άπνευστο για τους ανθρώπους το 

νερο , πιστό και θρεπτικό για τα ψάρια , συνεχίζει

 να αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως ανθρώπους 

και τα ψάρια ως ψάρια .Και μέχρι τώρα  , κανείς 

φυσιολάτρης δεν μπορεί να καυχηθεί ότι  
αντιμετωπίστηκε αλλιώς .

Μετάφραση Αργύρης Χιόνης