Lawrence Durrell - Καβάφης

Μου αρέσει τόσο πολύ να βλέπω τους έρωτες του γέροντα
σκανδαλώδεις , θα λεγε κανείς ,συχνά ελεεινούς
να προβάλουν μέσα από κάτι στίχους ισχνούς ,
καλώς ή κακώς ,
τα κόκαλα των ποιημάτων του να τα εκλεπτύνει μια επιθυμία
ενώ γυρνά σ ετοιμόρροπα καπηλειά κι αναθυμάται μάτια σκοτεινά
που τα χει πια εξαγνίσει ο σαρκασμός μα κι η τρυφεράδα
κάτι βάρβαρων σφυγμών που γίνανε ανάμνηση λαμπρή
όπως πρόλαβε και τις φύλαξε όταν το πάθος άρχισε μα σβήνει αχνό .
Όχι άλλα μισόλογα : αυτόν τον άνθρωπο τον τσάκισε στο τέλος το πιοτό !

Το δάσος των σκοτεινών ματιών του αναπόλησε ,
- μάτια σαν από εικόνες εκκλησιάς , όσα τον ακολούθησαν
σε πνιγηρά πορνεία , πάνω σε λεκιασμένα στρώματα ,
ενώ το είδωλο του σώματας ξεθώριαζε θωρώντας -
κι ο έρωτας αυτός ο δάσκαλος της απειρίας μας ,
κάνουν τη γερασμένη σάρκα του να μυρμηγκιάζει ανατριχιάζοντας
καθώς αμφιβάλλει τώρα για το τι σημαίνει μεγάλη τέχνη ,
και συλλογιέται τους καβαλάρηδες του πόθου ,
τα βρόχια τους φουσκωμένα μ' αίμα να συρίζουν ,
τις κραυγές που πνίγονται μες στο λαχάνιασμά του ,
την πανδαισία του πάθους του θανάτου .

Να γιατί τον θεωρώ αυτόν τον άνθρωπο σπουδαίο :
Ποτέ να μην επιχειρείς το υπέρτατο αριστούργημα
- άσε τη ζωή να το κάνει αυτό . Ποτέ
μα πάντα να διαφυλάττεις την κάθε στιγμή
λεπτό προς λεπτό . Μην καταστρέφεις την αλήθεια
δέξου τα πρόστυχα τερτίπια της ψευτιάς :
μακάρι τα μαυριδερά δάχτυλά του να σημάδεψαν την αγάπη του
να μπορούσε έστω και μια φορά να τα κάνει τέχνη
να γίνει στίχος το αθάνατο συμβάν
- τότε ήταν που θα σηκώνοταν μια όμορφη μέρα
ν' αποτινάξει τις πράξεις του σαν ξεραμένες πέτσες
αφού ήτανε πράξεις πέρα από τα μέτρα του κόσμου αυτού ,
πέραν του κορεσμού

- με την αίσθηση όχι του τελεσίδικου θανάτου ,
αλλά του να ξέρεις πώς πεθαίνεις
έτσι πέθανε , προσπαθώντας
όπως όλοι μέχρι την ύστατη ώρα θα μοχθούμε
κάποιες πράξεις να τις ξεφορτωθούμε .