Francis Carco - Ποιήματα

Α! Σ’ ΑΓΑΠΩ

Α! Σ’ αγαπώ! Πού λοιπόν άλλού βρίσκεσαι από τους στίχους μου;
Νά, ο χειμώνας που ξαναφέρνει τους μαύρους κι επίμονους
καημούς μου.
Οι ακακίες ανατριχιάζουν στον άνεμο που πέφτει απάνω τους.
Ζεσταινόσουν χωρίς πουκάμισο, ολόγυμνη, πλάι στη φωτιά.
Η βροχή έδερνε το παράθυρο· τα ξύλα σφύριζαν
καθώς καιγόντουσαν.
Προσμένω τη λευκήν αυγή πίσω απ’ τα τζάμια πάλι ν’ ανατείλει.


ΓΕΛΟΥΣΕΣ

Γελούσες έπεφτες στην αγκαλιά μου κι η ερωτική αυγή φώτιζε το
άδειο και βαρύ κεφάλι μου, μα σε νανούριζα τραγουδώντας.
Η μέρα μέσα στη βροχή υψώνονταν κι είχε αποκάμει. Απάνω στο
στενό και γυμνό γοφό σου σωριαζόμουν τέλος απ’ την αϋπνία.
Πικρά πρωινά, όμορφη αγάπη… Τρέλα θολή, εξαντλητική… Στο
ξύπνημα, η μελαγχολία χώρισε αργότερα αυτούς τους εραστές…
Γιατί;… Δεν το ’μαθε κανείς… Κι αυτός ο ίδιος έκλαιγε καθώς
μάκραινε από σένα… Κι από την εποχή εκείνη, πόσες φορές η
αυγή τσαλάκωσε τα ωχρά της ρόδα;…