Novalis - Ύμνοι στη νύχτα
-ΙΙ-
Κάποτε όπου είχα χύσει δάκρυα πικρά όπου
αναλωμένη σε πόνο είχε σκορπίσει η ελπίδα μου
και στεκόμουν μοναχός κοντά στο γυμνό μνήμα
που σε στενόν , σκοτεινον τόπο έκρυβε τη μορφή
της ζωής μου - μονάχος , όσο ποτέ κανείς άλλος
μονάχος , σε τρόμο ανείπωτον παραδέρνοντας -
ανήμπορος , ίσα ίσα μια εικόνα της δυστυχίας
πια - έτσι καθώς κοίταζα γύρω μου για βοήθεια
εμπρός να κάμω δεν μπορούσα και πίσω μήτε ,
και μ' απέραντη λαχτάρα κρατιόμουν στη
γοργοκύλιστη , σβησμένη ζωή :τότες από μάκρη
γαλανά - απ' τις κορφές της παλιάς μου ευτυχίας
έν' ανατρίχιασμα ήρθε αποσπερνό - και μεμιάς
κόπηκε ο δεσμος της γεννησης - του φωτος η
αλυσιδα . Πέρα έφυγε η γήινη λαμπράδα κι η
θλίψη μου μαζί της - η βαρυθυμιά χωνεύτηκε σ'
έναν καινούριο κόσμο αβυσσαλέο-εσύ της νύχτας
συνάρπασμα - Ύπνε τ' ουρανού με άδραξες - ο
τόπος ανασηκωθηκε αγάλι - αγάλι , απάνω από
τη γης φτερούγιζε το λευτερωμένο ,
το ξαναγεννημένο πνεύμα μου . Σύγνεφο σκόνη
γίνηκε το μνήμα - μέσ' απ ' το σύγνεφο είδα τη
φωτισμένη όψη της Καλής μου . Στα μάτια της
αναπαυόταν η αιωνιότη - της έπιασα τα χέρια
και τα δάκρυα γινήκαν αστραφτερός , άλυτος
δεσμός . Αιώνες κι αιώνες κατρακύλησαν πέρα
μακρυά σαν ανεμοστρόβιλος . Στο λαιμό της
έχυσα δάκρυα ολόγλυκα για την καινούρια ζωή -
Ήταν το πρώτο όνειρο το μονάκριβο - κι από τότες
μόνο νιώθω αιώνια πίστη ,
ασάλευτη στον ουρανό της Νύχτας
και στη φεγγοβολή του , την Καλή μου .
Μετάφραση : N.Γ. Πολίτης
Σχόλια