Σάκης Τότλης - Η ΒΟΥΛΗΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

 

Βούληση και εγώ

Αν ζητήσεις από οποιονδήποτε φυσιολογικό άνθρωπο να πει “εγώ” και να δείξει τον εαυτό του, αυτός δεν θα δείξει το κεφάλι του, το κέντρο της σκεψης. Κάτι που σίγουρα θα έπρεπε να κάνει, ως το μόνο λογικό ον. Θα δείξει αυθόρμητα το κέντρο του στέρνου του: “εγώ”. Γιατί; Υπάρχει μες στον άνθρωπο κάτι σημαντικότερο από τη λογική σκέψη, τόσο που να ταυτίζει αυτόματα το “εγώ” του με αυτό; Ναι υπάρχει ένα πολύ σημαντικό κέντρο μέσα μας, όπου συσσωρεύεται η ενέργεια και το γνωρίζουμε αυτόματα και ασυνείδητα όλοι. 

Ο Πλάτωνας, χιλιάδες χρόνια πριν, όταν χώρισε την ψυχή του ανθρώπου σε λογιστικό, θυμικό και επιθυμητικό, όρισε ως κέντρο του λογιστικού το κεφάλι, ως κέντρο του θυμικού το στέρνο και ως κέντρο του επιθυμητικού την κοιλιά, ορίζοντας ταυτόχρονα τον φιλόσοφο ως τον άνθρωπο που λειτουργεί με την σκέψη (στο κεφάλι), τον πολεμιστή που λειτουργεί με το θάρρος (στο στέρνο), και τον κατώτερο λαϊκό άνθρωπο, τον έμπορο-τεχνίτη-βιοτέχνη, που λειτουργεί με τις συναισθηματικές παρορμήσεις (στην κοιλιά).

 

Σύντομη ανάλυση των συστημάτων του ανθρώπινου οργανισμού για τη διαχείριση της ενέργειας

 Αυτά τα ολισθηρά θέματα αξιολόγησης και οριοθέτησης εσωτερικών κέντρων, στην ουσία αφορούν στα κύρια λειτουργικά συστήματα, αυτά που ο οργανισμός έχει αναπτύξει, μέσα από εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης, για να διαχειρίζεται εσωτερικά την ενέργεια με διαφορετικούς τρόπους: το Νευρικό Σύστημα, το Μυοσκελετικό Σύστημα και το Γαστρεντερικό Σύστημα.

1) Το Νευρικό Σύστημα διαχειρίζεται κεντρικά κάποια ηλεκτρική ενέργεια, ως νευρική-ηλεκτρική αναλογία και αλληγορία κάθε άλλης ενέργειας που αναπτύσσεται στον οργανισμό και στον κόσμο. Η ψυχή μας, δηλαδή, αντιλαμβάνεται ενιαία μέσα της, ως ηλεκτρική νευρική αλληγορία, κάθε άλλη ενέργεια που θα αναπτυχθεί γύρω της και αντιδρά υποχρεωτικά και ανάλογα είτε βουλητικά, είτε αυτόματα. Με άλλα λόγια, η ψυχή μας είναι πρακτικά ένα μικρό κλειστό σύστημα εσωτερικής εξισορρόπησης συγκεκριμένης ηλεκτρικής/νευρικής ενέργειας, που λειτουργεί και ισορροπεί αναλογικά μέσα στη δεδομένη και μεγάλη συμπαντική ενέργεια, που περιβάλλει από παντού τον κάθε άνθρωπο με ένα συγκεκριμένο, φυσικό και αναπόφευκτο τρόπο σε πολλές μορφές και φόρμες. Με τη θερμότητα, την κίνηση, τη βαρύτητα, τις χημικές και όλες τις άπειρες άλλες φυσικές δυνάμεις και δυναμικές που αναπτύσσονται γύρω μας, τις οποίες η ίδια η ψυχή μας αντιλαμβάνεται ενιαία μέσα της με τα αισθητήρια όργανα, ως ηλεκτρικές νευρικές αλληγορίες, και στις οποίες αντιδρά η ψυχή μας ανάλογα, φυσικά κι αυτόματα και υποχρεωτικά ως μία φυσική και απλή ενεργειακή ποσότητα (quantity) προς κάθε άλλη.

2) Το Μυοσκελετικό Σύστημα διαχειρίζεται άμεσα κινητική ενέργεια, κυρίως με τα άκρα (χέρια-πόδια).

3) Το Γαστρεντερικό Σύστημα διαχειρίζεται άμεσα τροφική ενέργεια, είναι και εκείνος ο εσωτερικός χώρος, όπου αναπτύσσονται οι θυμικές φορτίσεις (στα σπλάχνα μας, στα τζιγέρια μας). Το αρχέγονο Γαστρεντερικό Σύστημα, δηλαδή, ταυτίζεται με το “Θυμικό”, το οποίο έχει δύο πόλους, που ο ίδιος ο εαυτός αξιολογεί ως “αρνητικό” και “θετικό.”

“Αρνητικός” θυμικός πόλος θεωρείται η κοιλιά και τα κάτω γαστρεντερικά ανοίγματα, αναπαραγωγής και αφόδευσης κυρίως, με τα οποία εκτονώνεται άμεσα θυμική ενέργεια προς τα έξω, προς το περιβάλλον, ιδιαίτερα με την σεξουαλική πράξη.

“Θετικός” θυμικός πόλος θωρείται το στέρνο και τα άνω γαστρεντερικά ανοίγματα (όλα στο πρόσωπο - στόμα, μύτη, αυτιά, μάτια, με τα οποία συναλλάσσεται ο οργανισμός με την ενέργεια του περιβάλλοντος και εκτονώνει ενέργεια προς τα έξω, ως ομιλία, τραγούδι, κραυγές και ψίθυροι, κτλ).

Λεκτικά, το στέρνο (στέρνιξ-στέρνιγος) είναι ένα άλλο όνομα για την “εντεριώνη”, το σπογγώδες μέρος που έχουν ορισμένα ποώδη φυτά στο εσωτερικό του κορμού τους και είναι η “καρδιά”, η “ψυχή” του φυτού, όπου κυκλοφορούν οι ζωτικοί χυμοί. Το στέρνο στον άνθρωπο είναι ο εσωτερικός χώρος συσσώρευσης και αποθήκευσης (στέρνο=στέρνα) εκείνων των θυμικών εντάσεων, που πρόκειται να εκφραστούν από τα άνω γαστρεντερικά ανοίγματα (από το στόμα κυρίως, ως λόγος κυρίως) ή να εισέλθουν στο σύστημα από έξω, (ως λεκτικές ή αισθητήριες εικόνες κυρίως από τα μάτια, τ’ αυτιά, τη μύτη, το στόμα).

Το “εγώ” (και η βούληση και ο άνθρωπος) ταυτίζει πρόθυμα τον εαυτό του με το στέρνο, με τον πόλο όπου αναπτύσσονται εκείνες οι θυμικές (ενεργειακές) εντάσεις, που εκφράζονται από τα άνω εντερικά ανοίγματα και ο “εαυτός” έχει μάθει να τις χειρίζεται, γιατί πιστεύει ότι είναι ή μπορεί να αποβούν ωφέλιμες και “θετικές” για τον ίδιο. Γι’ αυτό, για παράδειγμα, χτυπάμε δυνατά το στέρνο μας, υπογραμμίζοντας το εγώ μας, “εγώ”, ταυτίζοντας έτσι το εγώ με το στέρνο (με την ενέργεια μέσα στο στέρνο, για την ακρίβεια). Για τον ίδιο λόγο ταυτίζουμε τον εαυτό μας και με το πρόσωπό μας, όπου τα κυριότερα ανοίγματα εκτόνωσης της ενέργειας και χρήσιμης και θετικής συναλλαγής με το περιβάλλον (στόμα, μάτια, μύτη, αυτιά).

Γι’ αυτό, αντίθετα, καλύπτουμε συνεχώς με ρούχα τα κάτω γαστρεντερικά ανοίγματα, (δεν αναφέρουμε δημόσια τα ονόματά τους καν, που όλα εννοούνται ως βρισιές), ενώ αφήνουμε ακάλυπτο το πρόσωπο, που έτσι κι αλλιώς βρίσκεται σε περίοπτη θέση (ψηλά και μπροστά) και φροντίζουμε ιδιαίτερα την εμφάνισή του, την εικόνα του. Εμείς είμαστε το πρόσωπό μας και ειδικότερα η εικόνα που εμφανίζει το πρόσωπό μας, όπως το δηλώνει η φωτογραφία μας στην ταυτότητα. Οι γκριμάτσες του προσώπου (χαμόγελο, πίκρα και όλες οι άλλες εκφράσεις ευαρέσκειας, δυσαρέσκειας ή απαρέσκειας, κτλ), εκφράζουν άμεσα τις όποιες ενεργειακές εντάσεις του εντέρου, φανερό και θετικό άνω άκρο του οποίου είναι το πρόσωπο. Εξάλλου είναι πολύ απλό και το γνωρίζουμε και το δεχόμαστε εύκολα όλοι, ότι το πρόσωπο και ειδικότερα το στόμα είναι το άνω και φανερό εντερικό μας άκρο. Εμείς αναπτύξαμε πολλές ικανότητες μετά από εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης, με την απαράβατη και αυστηρά προσεκτική διαχείριση της ενέργειας και μάθαμε να μιλάμε τελικά από το άνω εντερικό μας άκρο.

Λεκτικά, ωψ-ωπός λέγεται το πρόσωπο, η όψις του ανθρώπου, αυτό που έχουμε απέναντί μας και το βλέπουμε (=όψομαι>Όπωπα>ωψ>όψις). Η λέξη “προς-ωπο”, δηλαδή, εννοεί “προς την όψη” του ανθρώπου. Και ο “άνθρωπος”, σύμφωνα με την πλέον αποδεκτή ερμηνεία της λέξης, ετυμολογείται γλωσσολογικά ως μικρή και πολύ εύλογη παραφθορά του “άνδρωπος”, (άνδρας και ωπός = όψις), το ον, δηλαδή, που έχει την όψη, την εικόνα του άνδρα, (που παλιότερα σήμαινε και άνθρωπος, όπως και σε πολλές άλλες γλώσσες man, homme, hombre, uomo, κτλ, που ακόμα σημαίνουν ως σήμερα και άνδρας και άνθρωπος). Για μια ακόμα φορά, δηλαδή, το ον ταυτίζεται με την εικόνα του.

Και τελικά, “στέρνο” και “κοιλιά” δεν είναι δυο διαφορετικά ψυχικά κέντρα, αλλά δύο διαφορετικοί πόλοι του ίδιου ψυχικού κέντρου, του “Θυμικού.” Απλά, ο ένας θυμικός πόλος, το στέρνο, θεωρείται από τον ίδιο τον εαυτό “θετικός” (γι’ αυτό και ο άνθρωπος εκφορτίζεται φανερά συνήθως, από τα άνω ανοίγματα του γαστρεντερικού, από το στόμα και  με ομιλία κυρίως, ταυτίζοντας πρόθυμα, φυσικά και αυθόρμητα το “εγώ” με το στέρνο του και τον “εαυτό” του με το “πρόσωπό” του), ενώ ο άλλος πόλος, η κοιλιά, θεωρείται “αρνητικός” από όλους τους ανθρώπους (γι’ αυτό και εκφορτίζεται κρυφά πάντα, από τα κάτω ανοίγματα του γαστρεντερικού) και μόνο οι εχθροί ενός ανθρώπου μπορούν να τον ταυτίσουν απαξιωτικά και σκωπτικά με αυτό τον άλλο πόλο, που όλοι έχουμε μέσα μας.  

Γι’ αυτό, αν ζητήσεις από οποιονδήποτε φυσιολογικό άνθρωπο να πει “εγώ” και να δείξει τον εαυτό του, αυτός θα δείξει αυθόρμητα το κέντρο του στέρνου του: “εγώ.” Κι ούτε ξέρει κανείς καθαρά, γιατί δείχνει εκεί και τι ακριβώς δείχνει εκεί, όταν λέει “εγώ.” Και όμως είναι πολύ απλό. Δείχνει τον άνω και θετικό θυμικό του πόλο, από τον οποίο διαχειριζόμαστε όλοι λειτουργική ενέργεια φανερά και με τον οποίο ταυτίζουμε τον εαυτό μας πολύ πρόθυμα όλοι. “Εγώ!” Όλοι διαχωρίζουμε τους δύο πόλους πολύ αυστηρά, ταυτίζοντας το εγώ μας με τον έναν, ενώ για τον άλλον ή δεν μιλάμε καθόλου ή μιλάμε πολύ απαξιωτικά. Όπως πάει και η γνωστή “μαλλιαρή” έκφραση: “Μιλάμε τώρα ή κλάνουμε;”. Η οποία διαχωρίζει διαζευτικά τη λειτουργία των δύο πόλων, με απόλυτη αντίστιξη. Αφού, ο ένας πόλος, μπορεί και “μιλάει”, (από το άνω γαστρεντερικό άνοιγα),  ενώ ο άλλος πόλος απλά “κλάνει”, (από το κάτω γαστρεντερικό άνοιγμα).

Το εγώ μας ταυτίζεται, δηλαδή, με τον πόλο της ενέργειας μέσα μας, που όλοι πιστεύουμε ότι είναι θετικός και αυτήν ακριβώς την προσωπική μας ενέργεια δείχνουμε όλοι, όταν λέμε “εγώ”. Κι ας μη φαίνεται η ενέργεια. Εμείς τη νιώθουμε οπωσδήποτε και γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι, ότι η ενέργεια είναι η μεγαλύτερη και αξιολογότερη προίκα που θα μπορούσε να μας χαρίσει η φύση και να έχουμε ποτέ. Αρκεί μόνο να τη διαχειριζόμαστε σωστά και να μην την αφήνουμε να ξεπερνάει ποτέ τα συνετά όρια, για να γίνει ένα πρόβλημα στον εαυτό του, το μεγαλύτερο προσωπικό πρόβλημα που θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε ποτέ, αφού αυτό θα αφορά άμεσα το μεγαλύτερο και σημαντικότερο προσωπικό μας θησαυρό. 

Ένας γνωστός ψυχολόγος μια φορά μου είχε πει ότι δείχνουμε όλοι εκεί, γιατί εκεί είναι το κέντρο του σώματός μας και το χέρι μας αυτόματα πάει και δείχνει εκείνο το κεντρικό σημείο ακριβώς. “Εγώ”. Απλή και έξυπνη δοξασία, άστοχη όμως, και ακόμα περισσότερο φανερώνει ότι πραγματικά δεν ξέρουμε τι ακριβώς δείχνουμε, αν και όλοι ξέρουμε να το δείξουμε. “Εγώ”. Όλοι, αυτόματα και οπωσδήποτε. Η επίγνωση της ενέργειας είναι κάτι πολύ δύσκολο και φευγαλέο, αλλά η αίσθησή της είναι αυτόματη και σίγουρη και όλοι μας την δείχνουμε πάντα με βεβαιότητα όταν λέμε “εγώ.”

Δηλαδή, η βούλησή μας είναι μια προσωπική ποσότητα ενέργειας που έχει μέσα του ο κάθε άνθρωπος, την οποία κανονικά φροντίζει ανελλιπώς να ανανεώνει με τρία γεύματα καθημερινά και την χειρίζεται για να μεταχειριστεί τα πράγματα. Αυτή η προσωπική μας ενέργεια δεν πρέπει ποτέ να έρχεται σε αντίθεση και πολύ περισσότερο σε σύγκρουση με οποιαδήποτε άλλη ενεργειακή ποσότητα εμφανίζεται μέσα μας, είτε αισθητήρια, είτε νοητική, είτε θυμική-συναισθηματική. Η αντίθεση μεγεθύνει την ένταση της ενέργειας μέσα μας, ενώ η αποδοχή της την καλμάρει και την εξισορροπεί.

Η ενέργεια σιωπηλά και μυστικά συσσωρεύεται συνεχώς στο στέρνο του ανθρώπου, αλλά εμείς δεν το γνωρίζουμε καθόλου αυτό, αφού ούτε την βλέπουμε, ούτε την ακούμε, αλλά φροντίζουμε να την χρησιμοποιούμε συνεχώς και να την ανανεώνουμε ανελλιπώς με τρία γεύματα καθημερινά.

“Ο συνετός φυλάει προσεκτικά έναν θησαυρό στο στέρνο του, πίσω από το τρίχινο πουκάμισο του”, μας λέει ο Λάο Τσε στο περίφημο βιβλίο του το Τάο Τε Τσινγκ, “αλλά οι άνθρωποι βλέπουνε το τρίχινο πουκάμισο μόνο”.