Θανάσης Πάνου




ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟ ΠΟΡΕΙΑΣ


Στα νιάτα                                                                                                                                                            
βυθίζαμε την χτένα στα πυκνά μαλλιά                                                                                                                                
για ίσια χωρίστρα – καταίσια -                                                                                                                                                                              
Και όσο που τρέχαμε                                                                                                                                          
μέρες και νύχτες , χρόνια πάνω στα χρόνια ,                                                                                                                        
τα στοιχήματα γίνονταν  όνειρα λερά.                                                                                                                        
Πάνω σε πίστες χόρευαν μαχαιρωμένες ψυχές                                                                                                        
και η κάθε νύχτα,                                                                                                                                                      
στον ίδιο νάρθηκα                                                                                                                                                          
με τα ίδια σεντόνια για τις ευαίσθητες υπάρξεις                                                                                            
αυτάρεσκα μας θύμιζε                                                                                                                                                                        
πως λυντσάραμε την αθωότητα                                                                                                      
σταλάζοντας λίπος ευμάρειας                                                                                                                                      
σε αυτό το γήινο ταξίδι.                                                                                                                                          
Και όταν ο Μίδας,                                                                                                                                        
στεφάνωνε τις γυαλισμένες φαλάκρες μας ,                                                                                                                              
θαρρείς,                                                                                                                                                                                  
ότι ο Μαραθώνιος ήταν τις νιότης το προνόμιο.                                                                                                        
Και τώρα,                                                                                                                                                                  
στην μέση ηλικία,                                                                                                                                                        
τρώμε ακόμη σάντουιτς                                                                                                                                            
και βυθισμένοι στην αλαζονική  αϋπνία                                                                                                                
αναπλάθουμε ,                                                                                                                                                              
το συντακτικό της πορείας μας.

ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΠΕΣΟΝΤΑ


Έλαμψαν τα καρφιά.                                                                                                                                        
Έλαμψαν και τα πολεμικά μυαλά.                                                                                                                                                  
Γυρολόγοι στους πάγκους                                                                                                                                      
πουλούσαν έξυπνες βόμβες και όπλα                                                                                                                        
στην πύλη διεξόδου από την μάχη.                                                                                                                                                                            
Και ήτανε τότε                                                                                                                                                                      
που με την αφελή τόλμη συμφιλιώθηκα                                                                                                                  
και έγινα μέγα-σφύρα.                                                                                                                                                
Στην θέα μου,                                                                                                                                                                    
τα καρφιά το βάζουνε στα πόδια.                                                                                                              
Πολέμησα εχθρούς πολλούς                                                                                                                                                                                                        
μικρούς-μεγάλους και πονηρούς                                                                                                                                
και όταν  πια έγινε ολοφάνερο                                                                                                                                
ότι και τα ακόκαλα σώματα                                                                                                                                                                          
κατασιγάσανε το φάσμα των ορμών,                                                                                                            
τότε ο αρχέγονος εχθρός με νίκησε                                                                                                                                
–αναπόφευκτα-                                                                                                                                                                  
του τέλους η σκέψη ήτανε                                                                                                                                  
και ο τελευταίος ταυτόχρονα                                                                                                                    
…εχθρός.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις